Πόνος στον Ώμο και Θεραπεία με Ψυχρά LASER

Περίληψη

Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αποκαλούν Ώμο είναι πραγματικά πολλές αρθρώσεις που συνδέονται με τένοντες και μύες για να επιτρέψουν ένα ευρύ φάσμα κίνησης στο χέρι – από το ξύσιμο της πλάτης μας έως το τέλειο ρίξιμο μιας σφαίρας ενός αθλητή σφαιροβολίας.
Η αυξημένη αυτή κινητικότητα όμως έχει δυστυχώς κόστος. Συχνά οδηγεί σε αυξανόμενα προβλήματα αστάθειας ή προστριβής του μαλακού ιστού ή των οστικών δομών (οι ιστοί τρίβονται ή συνθλίβονται μεταξύ τους) στον ώμο, με αποτέλεσμα φλεγμονή και πόνο. Ο πόνος μπορεί να είναι αισθητός μόνο όταν μετακινείται το χέρι ή συνέχεια. Ο πόνος μπορεί να είναι προσωρινός ή μπορεί να συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα οπότε απαιτεί ιατρική διάγνωση και θεραπεία.

Αυτό το άρθρο αναλύει μερικές από τις κοινές αιτίες του πόνου στον ώμο, καθώς και μερικές γενικές επιλογές θεραπείας. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σε δεκάδες μελέτες που εξετάζουν την αποτελεσματικότητα της εφαρμογής ψυχρών LASER σε διάφορες διαταραχές του ώμου. Σε κάθε περίπτωση μπορείτε να επικοινωνήτε μαζί μας για να σας απαντήσουμε σε όποια ερώτηση έχετε για τον πόνο στον ώμο σας ή να μας επισκεφθείτε ώστε ο ορθοπεδικός γιατρός μας και οι εξειδικευμένοι επιστήμονές μας να σας δώσουν μια αναλυτική κλινική εκτίμηση.

Αυτή η απεικόνιση του ώμου επισημαίνει τα κύρια συστατικά της άρθρωσης.

Βασική Ανατομία

Ο ώμος αποτελείται από τρία οστά: το άνω μέρος του βραχιόνιου οστού, την ωμοπλάτη και την κλείδα.
Η σφαιρική κεφαλή του οστού του άνω βραχίονα «ταιριάζει» σε μια στρογγυλή υποδοχή στην ωμοπλάτη που λέγεται ωμογλήνη. Ένας συνδυασμός μυών και τενόντων κρατά το οστό του βραχίονα κεντραρισμένο στην υποδοχή αυτή του ώμου. Αυτοί οι ιστοί ονομάζονται στροφείς ή αλλιώς στροφικό πέταλο. Συνδέουν το βραχιόνιο οστό με την ωμοπλάτη. Οι τέσσερις μύες του στροφικού πετάλου είναι ο Υπερακάνθιος, ο Υπακάνθιος, ο Υποπλάτιος και ο Μικρός στρογγύλος.

Αιτίες Πόνου Ωμικής Ζώνης Συνοπτικά

Συχνά, κάθε πόνος στην ωμική περιοχή περιγράφεται με τον όρο «περιαρθρίτιδα ώμου» (periarthritis humeroscapularis). Στην πραγματικότητα ο όρος αυτός δεν περιγράφει μια συγκεκριμένη πάθηση (δεν υπάρχει πάθηση περιαρθρίτιδα) αλλά ένα σύνολο παθήσεων, οι οποίες όμως παρουσιάζουν κοινά συμπτώματα (πόνος, μείωση εύρους κίνησης, ατροφία μυών κ.ά.).

Τα περισσότερα προβλήματα στον ώμο εμπίπτουν σε τέσσερις μεγάλες κατηγορίες:

• Φλεγμονή τένοντα (θυλακίτιδα ή τενοντίτιδα) ή ρήξη (σχίσιμο) τένοντα
• Αστάθεια
• Αρθρίτιδα
• Κάταγμα (σπασμένο οστό)

Άλλες πολύ λιγότερο συχνές αιτίες πόνου στον ώμο είναι όγκοι, λοίμωξη και προβλήματα που σχετίζονται με τα νεύρα.

Στην εποχή μας, με τη συνδρομή της μαγνητικής τομογραφίας και της αρθροσκόπησης, μπορεί να γίνει ακριβής διάγνωση των διαφόρων παθήσεων που είναι ενταγμένες στην «πάθηση-ομπρέλα» με το όνομα περιαρθρίτιδα και άρα να επιτευχθεί ακριβής σύσταση θεραπείας.

Θυλακίτιδα Ώμου

Οι θύλακοι είναι μικροί σάκοι, γεμάτοι με υγρό που βρίσκονται στις αρθρώσεις σε όλο το σώμα, συμπεριλαμβανομένου και του ώμου. Λειτουργούν ως μαξιλάρια μεταξύ των οστών και των υπερκείμενων μαλακών ιστών και βοηθούν στη μείωση της τριβής μεταξύ των μυών που γλιστρούν κατά τη διάρκεια της κίνησης και των οστών. Στην περιοχή του ώμου υπάρχουν 8 θύλακοι. Η φλεγμονή ενός από αυτούς αποτελεί μια συνήθη παθολογία του ώμου.

Υπακρωμιακός Θύλακος

Ο υπακρωμιακός θύλακος διαχωρίζει την άνω επιφάνεια του τένοντα του υπερακανθίου (ενός εκ των 4 τενόντων του στροφικού πετάλου) από ένα μέρος της ωμοπλάτης που λέγεται ακρώμιο. Βοηθά την κίνηση του τένοντα του υπερακανθίου σε δραστηριότητες, όπως οι εργασίες πάνω από το ύψος του ώμου.

Μερικές φορές, η υπερβολική χρήση του ώμου ή η χρήση του σε περίεργες γωνίες οδηγεί σε φλεγμονή και πρήξιμο του θύλακου (υπακρωμιακού θυλάκου). Το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση γνωστή ως υπακρωμιακή θυλακίτιδα.

Η θυλακίτιδα του ώμου παρατηρείται κυρίως σε άτομα ηλικίας μεγαλύτερης των 30 ετών και συχνότερα στις γυναίκες. Τα νεότερα και μεσήλικα άτομα είναι πολύ περισσότερο πιθανό να πάθουν οξεία θυλακίτιδα, παρά οι μεγαλύτερης ηλικίας ασθενείς.

Διαφορική Διάγνωση

Τα συμπτώματα της υπακρωμιακής θυλακίτιδας συνήθως συνδυάζονται με συμπτώματα άλλων παθήσεων της περιοχής, όπως ρήξη του στροφικού πετάλου, σύνδρομο πρόσκρουσης, «παγωμένος» ώμος ή συστημικά φλεγμονώδη νοσήματα, όπως η ρευματική πολυμυαλγία και η ρευματοειδής αρθρίτιδα.

Η διάκριση της υπακρωμιακής θυλακίτιδας από την τενοντίτιδα και την ρήξη του στροφικού πετάλου είναι αδύνατο να γίνει με βάση μόνο το ιστορικό και την κλινική εξέταση. Επιπλέον πρόβλημα για την διάγνωση αποτελεί το γεγονός ότι η θυλακίτιδα δεν φαίνεται στις ακτινογραφίες. Ωστόσο, οι ακτινογραφίες είναι ένα σημαντικό εργαλείο για τη διάγνωσή της καθώς αν αποκλειστούν άλλες αιτίες που θα φαίνονταν στην ακτινογραφία τότε ο γιατρός μπορεί βάσιμα να υποθέσει ότι ο πόνος στην άρθρωση προκαλείται από θυλακίτιδα. Η φυσική εξέταση και η μαγνητική τομογραφία – και εξελιγμένες μορφές αυτής όπως η Μαγνητική Αρθρογραφία (ή Μαγνητικό Αρθρογράφημα) βοηθούν στη διάγνωσή της.

Παράγοντες κινδύνου

Παράγοντες κινδύνου αποτελούν βακτηριακές λοιμώξεις, κακώσεις στην περιοχή, αυτοάνοσες ασθένειες όπως ρευματοειδής αρθρίτιδα ή χρόνιος μηχανικός ερεθισμός.

Αίτια Θυλακίτιδας

Στα αίτια συγκαταλέγονται η αστάθεια της άρθρωσης, μυική αδυναμία άνω άκρων, υπερχρήση του ώμου, ρήξεις στο στροφικό πέταλο, φλεγμονή του τένοντα του υπερακανθίου, κ.α.

Αίσθηση Πόνου

Ο πόνος στην περίπτωση της θυλακίτιδας εμφανίζεται τόσο στην κίνηση όσο και την ανάπαυση και είναι οξύς και καυστικός, σε αντίθεση με τον βαθύ πόνο που «έρχεται και φεύγει» της εκφυλιστικής νόσου του στροφικού πετάλου.
Μπορεί να είναι τόσο έντονος, ώστε συχνά ενοχλεί ακόμα και στον ύπνο, επειδή ο φλεγμαίνων θύλακος πιέζεται τοπικά ή όταν ο πάσχων γυρίζει και αλλάζει την θέση των χεριών στην διάρκεια του ύπνου.
Σε μερικές περιπτώσεις είναι τόσο έντονος, ώστε καταργεί τις ενεργητικές κινήσεις.

Ο πόνος συνήθως χειροτερεύει με τις κινήσεις του ώμου, ιδιαίτερα στην διάρκεια δραστηριοτήτων που απαιτούν απαγωγή και έκταση του ώμου, όπως π.χ. όταν ο ασθενής σηκώνει το χέρι πάνω από κεφάλι του όταν θέλει να πλυθεί, στη διάρκεια του ύπνου, κ.ο.κ.

Επιπλοκές

Η οξεία θυλακίτιδα μπορεί να οδηγήσει σε πιο σοβαρή μορφή της σε περίπτωση ακινησίας του ώμου
Ο πόνος αναγκάζει τον άρρωστο να περιορίσει τις δραστηριότητές του και να ακινητοποιήσει τον πάσχοντα ώμο. Σαν συνέπεια της επίμονης ακινησίας μπορεί να αναπτυχθεί «παγωμένος» ώμος (συμφυτική θυλακίτιδα).

Παγωμένος Ώμος

Ο παγωμένος ώμος (ή συμφυτική θυλακίτιδα) είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας συμφύσεων του αρθρικού θυλάκου. Παρατηρείται συχνά σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη, μπορεί να είναι το προιόν κάποιου τραυματισμού, ή να μην οφείλεται σε συγκεκριμένη αιτία (αγνώστου αιτιολογίας).

Παρότι οι αιτίες της πάθησης μπορεί να είναι αρκετές, είναι ενδιαφέρον στους περισσότερους ασθενείς µε παγωµένο ώµο έχει προηγηθεί περίοδος ακινητοποίησης του ώµου.

Η κύρια κλινική εκδήλωση του παγωμένου ώμου είναι η έντονη δυσκαμψία της άρθρωσης (συχνά συνοδευόμενη από πόνο) με περιορισμό των κινήσεων τόσο ενεργητικά όσο και παθητικά. Η απώλεια των παθητικών κινήσεων του ώµου μάλιστα (αυτές που γίνονται χωρίς την ενεργητική προσπάθεια του ασθενούς, αλλά µόνο µε χειρισµό από τον εξεταστή) αποτελεί κρίσιµο στοιχείο για να βγει η διάγνωση ενός πραγµατικά παγωµένου ώµου.

Αυτό το αναφέρουμε γιατί παρόμοιες παθήσεις όπως η ασβεστοποιός τενοντίτιδα, η υπακρωµιακή θυλακίτιδα και η µερική ρήξη του τενοντίου πετάλου επίσης σχετίζονται µε σοβαρό πόνο και απώλεια των ενεργητικών κινήσεων του ώµου, το παθητικό εύρος κίνησης διατηρείται.

Η πάθηση είναι αυτοπεριοριζόµενη και τα µακροπρόθεσµα αποτελέσµατα είναι ανεξάρτητα από τη θεραπεία που θα χρησιµοποιηθεί.

Η φυσιοθεραπεία και οι ασκήσεις στο σπίτι αποτελούν την πρωταρχική θεραπεία για όλα τα στάδια της πάθησης. Οι περισσότεροι ασθενείς (90% των περιπτώσεων) αντιµετωπίζονται συντηρητικά (χωρίς χειρουργείο). Η χειρουργική αντιµετώπιση δεν έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνει τα αποτελέσµατα, ενώ το LASER (όπως θα δούμε και πιο κάτω) φαίνεται ότι είναι μια εξαιρετική επιλογή θεραπείας.

Τενοντίτιδες / Ρήξεις Μυών και Τενόντων

Ο τένοντας είναι το «καλώδιο» που συνδέει τους μυς με τα οστά. Βλάβες στον τένοντα ονομάζονται τενοντίτιδες ή τενοντοπάθειες.

Όπως έχουμε αναφέρει σε άλλο άρθρο μας αναλυτικά ή βλάβη στον τένοντα, στις περισσότερες περιπτώσεις ΔΕΝ είναι φλεγμονώδους αιτιολογίας αλλά εκφυλιστικής. Τέτοιες εκφυλιστικές αλλοιώσεις μπορεί να είναι η επαναλαμβανόμενη φθορά λόγω ηλικίας, αλλά και αυτοάνοσα αίτια.

Οι πιο συχνά επηρρεαζόμενοι τένοντες στον ώμο είναι οι τέσσερις τένοντες του στροφικού πετάλου και ο ένας από τους δύο τένοντες του δικεφάλου.

Όπως είπαμε και πιο πάνω οι στροφείς μύες είναι μια ομάδα μυών οι οποίοι ξεκινούν από την ωμοπλάτη και καταλήγουν στο βραχιόνιο οστό και προσφέρουν σταθερότητα στην άρθρωση του ώμου και βοηθούν στην ανύψωση και στις στροφικές κινήσεις του. Η λειτουργία αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική δεδομένου ότι στην άρθρωση του ώμου δεν υπάρχουν ισχυροί σύνδεσμοι.

Ο δικέφαλος μυς δεν ανήκει στο στροφικό πέταλο και είναι ο μυς που επιτυγχάνει την κάμψη του χεριού στην άρθρωση του αγκώνα. Είναι το γνωστό σε όλους μας «ποντίκι». Ο δικέφαλος μυς ξεκινά – μέσω δύο τενόντων – από την περιοχή του ώμου και καταλήγει -μέσω ενός τένοντα – στην άρθρωση του αγκώνα. Στον ώμο ο πρώτος τένοντας είναι η βραχεία κεφαλή που ξεκινάει από ένα σημείο κοντά στην άρθρωση (κορακοειδής απόφυση) και σπανίως δημιουργεί προβλήματα, ενώ ο δεύτερος τένοντας είναι η μακρά κεφαλή, ξεκινάει μέσα από την άρθρωση του ώμου και αποτελεί δυστυχώς αιτία συχνών προβλημάτων.

Το στροφικό πέταλο συμμετέχει σε διάφορες μορφές κίνησης περιλαμβανομένης της ανύψωσης του άνω άκρου, της έσω στροφής (κίνηση του άνω άκρο προς την έσω πλευρά του σώματος, επιτρέποντας έτσι να βάζετε το χέρι σας πίσω από την πλάτη σας), και έξω στροφής (κίνηση του άνω άκρου προς την έξω πλευρά του σώματος επιτρέποντας έτσι να βάζετε το χέρι σας πίσω από το κεφάλι σας).

Τα κύρια προβλήματα των άνωθεν μυών και τενόντων είναι εκφυλιστικές αλλοιώσεις ή ρήξεις.

Ρήξη του στροφικού πετάλου του ώμου έχουμε όταν ένας ή συνδυασμός των παραπάνω μυών/τενόντων υποστεί μερικό ή ολικό σχίσιμο. Η ρήξη αυτή μπορεί να είναι είτε εκφυλιστική είτε τραυματική.

Οι εκφυλιστικές ρήξεις προσβάλλουν κυρίως ανθρώπους άνω των 40 ετών που ασκούν χειρωνακτικά επαγγέλματα αλλά και αθλητές αγωνισμάτων όπως, ο ακοντισμός, η κολύμβηση, η άρση βαρών, η πετοσφαίριση, η υδατοσφαίριση κ.α. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις παρατηρούμε πως το άθλημα ή η εργασία κάποιου τον αναγκάζει να σηκώνει συχνά τα χέρια του πάνω από το επίπεδο των ώμων με αποτέλεσμα τη σταδιακή φθορά και τελικά τον εκφυλισμό των μυών του ώμου.

Από την άλλη, οι τραυματικές ρήξεις παρατηρούνται κυρίως σε ανθρώπους νεαρής ηλικίας και οφείλονται σε απότομη ή/και υπέρμετρη άσκηση δύναμης στους τένοντες των μυών, σε πτώση και στήριξη του βάρους του σώματος στο ένα χέρι ή σε εξάρθημα του ώμου.

Από όλες τις παθήσεις του στροφικού πετάλου η πιο συχνή είναι το σύνδρομο πρόσκρουσης.

Σύνδρομο Πρόσκρουσης

Το Σύνδρομο πρόσκρουσης του ώμου – γνωστό και ως σύνδρομο υπακρωμιακής πρόσκρουσης ή προστριβής (impingement syndrome) – είναι η μηχανική συμπίεση του στροφικού πετάλου (τένοντα υπερακανθίου κυρίως και υπακάνθιου) του ώμου πάνω στην άκρη του ακρωμίου. Αυτή η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει στην ρήξη του στροφικού πετάλου

Όταν το χέρι ανυψώνεται επανειλημμένα πάνω από το επίπεδο του ώμου, όπως για παράδειγμα στην κολύμβηση, στο τένις ή ακόμα και στη δουλειά, μπορεί να υπάρξει ερεθισμός του υπακρωμιακού ορογόνου θυλάκου, τον οποία θα χαρακτηρίζαμε ως ένα λιπαντικό υμένα που παρεμβάλλεται μεταξύ του στροφικού πετάλου και του ακρωμίου. Εάν το στρώμα αυτό φλεγμαίνει και πρηστεί εξαιτίας του τραυματισμού, τότε μπορεί να πιεστεί μεταξύ του στροφικού πετάλου και του ακρωμίου.

Κάποιες φορές μπορεί επιπρόσθετα να σχηματιστεί ένα οστεόφυτο, το οποίο συμβάλλει στην επίταση του συνδρόμου πρόσκρουσης.

Το Σύνδρομο αυτό προκαλεί πόνο κατά τις κινήσεις, ιδιαίτερα κατά την απαγωγή και τις στροφικές κινήσεις του ώμου, συχνά σε τέτοιο βαθμό που ο ασθενής δεν μπορεί να ανυψώσει το άνω άκρο πάνω από το επίπεδο του ώμου. Ο πόνος είναι συνήθως εντονότερος τη νύχτα, συχνά ξυπνάει τον πάσχοντα, και ΔΕΝ αποκρίνεται ικανοποιητικά στα παυσίπονα. Η μη αντιμετώπιση του προβλήματος ή η αντιμετώπιση του με εγχύσεις κορτιζόνης οδηγεί συχνά στη ρήξη του τένοντα του υπερακανθίου.

Εξάρθρημα Ώμου – Αστάθεια

Το εξάρθρημα του ώμου συμβαίνει όταν η κεφαλή του βραχιονίου οστού μετατοπίζεται και παραμένει εκτός της «θήκης» της ωμογλήνης. Είναι συνήθως αποτέλεσμα κακώσεως και για αυτό καλείται τραυματικό ενώ σπανιότερα μπορεί να είναι και αποτέλεσμα συνδεσμικής χαλαρότητας (υπεξάρθρημα).

Το τραυματικό εξάρθρημα ιδιαίτερα στις νέες ηλικίες οδηγεί σε πολύ μεγάλο βαθμό ( >90%) σε καθ΄έξιν εξάρθρημα (δηλ. Αστάθεια). Το εξάρθρημα του ώμου προκαλεί σημαντικές βλάβες σε διάφορα ανατομικά στοιχεία της άρθρωσης όπως στον επιχείλιο χόνδρο, στον θύλακο, στους συνδέσμους, στην κεφαλή του βραχιονίου και στην ωμογλήνη.

Επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπεξαρθήσεων ή εξάρσεων οδηγούν σε αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης αρθρίτιδας στην άρθρωση.

Τα τελευταία χρόνια η βελτίωση των αρθροσκοπικών τεχνικών και εργαλείων μας επιτρέπει την ανατομική αποκατάσταση των βλαβών που προέκυψαν λόγω του εξαρθρήματος και την πλήρη επάνοδο του ασθενούς στο ίδιο επίπεδο δραστηριοτήτων που είχε προ του εξαρθρήματος σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Η επέμβαση γίνεται με χρήση κάμερας και εφαρμογή πολύ μικρών τομών 5-7 χιλιοστών, η κάθε μία, κατά την οποία τα ανατομικά μόρια ( επιχείλιος χόνδρος , θύλακος) επανακαθηλώνονται με ειδικά ράμματα ( και μικρές άγκυρες) στην ανατομική τους θέση.

Μετά την έξοδο του ασθενούς από το χειρουργείο απαιτείται ελάχιστη ή καθόλου αναλγησία καθώς και προφυλακτική αντιβιοτική αγωγή. Δεν υπάρχουν μετεγχειρητικές ουλές.

Διεθνώς η αθροσκοπική αποκατάσταση είναι πλέον η επέμβαση εκλογής (έχει αντικαταστήσει την ανοικτή επέμβαση) ειδικά στις νεαρές ηλικίες.

Αρθρίτιδα Ώμου

Ο πόνος στον ώμο μπορεί επίσης να προκληθεί επίσης από αρθρίτιδα. Σαν γενικός όρος η αρθρίτιδα αναφέρεται στην καταστροφή του αρθρικού χόνδρου, του ιστού δηλαδή που καλύπτει τα οστά μέσα στις αρθρώσεις που σκοπό έχει να γλιστρά η μία οστική επιφάνεια πάνω στην άλλη διευκολύνοντας την κίνηση.

Ο χόνδρος υπάρχει σε κάθε άρθρωση του σώματος. Καλύπτει την επιφάνεια των οστών μέσα στις αρθρώσεις παρόμοιες με μια επίστρωση Teflon σε ένα ρουλεμάν. Ο χόνδρος είναι ένας ζωντανός ιστός πάχους 2 mm έως 3 mm – περίπου το πάχος ενός ή δύο στρώσεων χαρτονιού. Εάν ο χόνδρος είναι άθικτος, ένα οστό μπορεί να κυλιστεί πάνω σε ένα άλλο πάρα πολλές φορές χωρίς φθορά, επειδή οι επιφάνειες που τρίβονται είναι λείες.

Όταν ο ομαλός χόνδρος που επικαλύπτει τα άκρα των οστών φθείρεται, προκαλείται τριβή μεταξύ των οστικών επιφανειών. Η τριβή αυτή οδηγεί περαιτέρω σε ανώμαλη κίνηση της άρθρωσης και σε ανάπτυξη οστεοφύτων, τα οποία αναπτύσσονται επειδή το οστό προσπαθεί να αυτοεπουλωθεί. Η ανώμαλη κίνηση και τα οστεόφυτα μπορεί να οδηγήσουν σε πόνο και απώλεια της κίνησης του ώμου. Η καταστροφή αυτή είναι σταδιακή και λαμβάνει χώρα κατά ένα μεγάλο χρονικό διάστημα – συνήθως ετών.

Υπάρχουν 2 αρθρώσεις εντός του ώμου που μπορεί να επηρεαστούν από την αρθρίτιδα. Η κύρια άρθρωση που παρέχει το μεγαλύτερο μέρος της κίνησης του ώμου ονομάζεται γληνοβραχιόνια (Γ-Β) άρθρωση, εκεί όπου το βραχιόνιο οστό ή ο βραχίονας συνδέεται με την ωμοπλάτη.

Η άλλη μικρότερη άρθρωση στον ώμο που παρέχει ελάχιστη κίνηση είναι η ακρωμιοκλειδική (Α-Κ) άρθρωση, εκεί όπου η κλείδα συνδέεται με την ωμοπλάτη.

Υπάρχουν πολλοί τύποι αρθρίτιδας ώμου. Ο πιο κοινός τύπος αρθρίτιδας στον ώμο είναι η οστεοαρθρίτιδα, επίσης γνωστή ως εκφυλιστική αρθροπάθεια.

Είδη Αρθρίτιδας Ώμου

Οστεοαρθρίτιδα του ώμου

Η οστεοαρθρίτιδα συχνά σχετίζεται με φθορά λόγω γήρανσης. Μπορεί επίσης να επηρεάσει άλλες αρθρώσεις εκτός από τον ώμο και είναι η πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας.

Ρευματοειδής αρθρίτιδα του ώμου

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μια αυτοάνοση διαταραχή, που σημαίνει ότι το σώμα επιτίθεται στα δικά του υγιή κύτταρα, μια επίθεση η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση στοχεύει κατα της επένδυσης της άρθρωσης. Αυτή η φλεγμονώδης αρθρίτιδα μπορεί να υπάρχει και στους δύο ώμους ταυτόχρονα.

Μετατραυματική αρθρίτιδα στον ώμο

Εάν ο ώμος έσπασε, μετατοπίστηκε ή τραυματίστηκε με κάποιο τρόπο, μπορεί να εμφανιστεί μετατραυματική αρθρίτιδα λόγω χρόνιας διαταραχής στην ομαλή μηχανική του.

Αρθροπάθεια λόγω ρήξης στροφικού πετάλου

Η αρθροπάθεια λόγω ρήξης στροφικού πετάλου είναι ένας τύπος αρθρίτιδας ώμου που μπορεί να αναπτυχθεί μετά από μια μεγάλη και χρόνια ρήξη ιστών του στροφικού πετάλου. Άν κάποιος ή κάποιοι ιστοί (π.χ. τένοντες) του στροφικού πετάλου είναι χρόνια σχισμένοι αυτό δημιουργεί ανισορροπία στην μηχανική της άρθρωσης και τριβή της κεφαλής του βραχιονίου σε άλλες οστικές δομές προκαλώντας την ανάπτυξη αρθρίτιδας.

Αρθρίτιδα ώμου λόγω άσηπτης νέκρωσης

Η άσηπτη νέκρωση αναφέρεται στη διαταραγμένη παροχή αίματος σε μια περιοχή του σώματος, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο αυτής της περιοχής (νέκρωση). Στον ώμο, η κεφαλή του βραχιονίου μπορεί να χάσει την παροχή αίματος λόγω ασθένειας, τραυματισμών και άλλων αιτιών. Χωρίς παροχή αίματος, το οστό θα καταρρεύσει αργά, θα αλλάξει σχήμα και θα προκαλέσει αρθρίτιδα.

Συμπτώματα Αρθρίτιδας

Ο πόνος στην ωμική άρθρωση είναι το κύριο σημάδι της αρθρίτιδας. Μπορεί να εμφανίζεται στο μπροστινό μέρος, στο πλάι ή στο πίσω μέρος του ώμου. Μερικοί άνθρωποι έχουν πόνο ακόμη και όταν δεν χρησιμοποιούν το χέρι, ενώ άλλοι έχουν πόνο μόνο όταν το χρησιμοποιούν. Ο πόνος στην αρθρίτιδα μπορεί να εμφανιστεί οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας και μπορεί να συνυπάρχει με ή χωρίς δυσκαμψία. Συχνά ο πόνος είναι χειρότερος με την ανύψωση, ή τη μεταφορά βαριών αντικειμένων ή μετά την άσκηση. Ο πόνος μπορεί να ακτινοβολεί συχνά στο βραχίονα ή, εάν είναι σοβαρός, να ακτινοβολεί μέχρι τον αγκώνα και τον καρπό.

Η δυσκαμψία της άρθρωσης είναι ένα ακόμα σημάδι εξέλιξης της αρθρίτιδας του ώμου. Συχνά οι ασθενείς αποφεύγουν οι ίδιοι συγκεκριμένες κινήσεις του ώμου σε μια προσπάθεια να μειώσουν τον πόνο της αρθρίτιδας. Όμως αυτό μερικές φορές οδηγεί σε σύσφιξη ή σκλήρυνση των τμημάτων του μαλακού ιστού της άρθρωσης, με αποτέλεσμα περαιτέρω περιορισμό της κίνησης.

Ένα τρίτο «περίεργο» σύμπτωμα που μπορεί να εμφανιστεί είναι το αίσθημα του τριγμού! Σαν αίσθημα μπορεί να είναι ή να μην είναι οδυνηρό. Μερικές φορές επίσης ο ώμος μπορεί να «κλειδώσει». Περιστασιακά, επειδή οι επιφάνειες δεν είναι πλέον λείες, μπορεί να νιώσετε τον ώμο να γλιστρά σε ορισμένες θέσεις.

Διαφορική Διάγνωση Αρθρίτιδας Ώμου

Η αρθρίτιδα του ώμου μπορεί εύκολα και γρήγορα να διαγνωστεί με σύγχρονες απεικονιστικές μεθόδους. Απλές ακτινογραφίες μπορούν να δείξουν εκφυλισμό του χόνδρου, κύστεις των οστών και οστεόφυτα στα όρια της άρθρωσης.

Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί απεικόνιση μαγνητικής τομογραφίας για παράδειγμα σε άτομα με αρθρίτιδα της Α-Κ άρθρωσης γιατί ενέχεται κίνδυνος για δημιουργία ρήξης του στροφικού πετάλου

Θεραπευτικές Προσεγγίσεις

Στα πρώτα στάδια αρθρίτιδας η θεραπεία είναι συνήθως συντηρητική και περιλαμβάνει ανάπαυση, τροποποίηση των δραστηριοτήτων, ειδικές ασκήσεις και μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ). Παγοθεραπεία και ζεστά επιθέματα μπορούν επίσης να συστηθούν.

Όπως πολυάριθμες έρευνες δείχνουν αλλά και η δική μας κλινική εμπειρία επιβεβαιώνει σε ένα πολύ μεγάλο πλήθος ασθενών, συνδυασμένες θεραπείες με κυρίαρχο το ψυχρό LASER έχουν τα βέλτιστα αποτελέσματα στο συντηρητικό φάσμα της θεραπείας.

Χειρουργική επέμβαση συστήνεται συνήθως σε βαριές αρθριτικές καταστάσεις και όταν οι συντηρητικές μέθοδοι δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα. Σε αυτές τις περιπτώσεις συστήνεται μερική η ολική αντικατάσταση της άρθρωσης δηλαδή ημιαρθροπλαστική ή ολική αρθροπλαστική.

Κάταγμα

Με τον όρο κάταγμα εννοούμε τη μερική ή ολική λύση της συνέχειας του οστού. Τα κατάγματα των οστών του ώμου είναι αρκετά συχνά εξαιτίας της ανατομίας της άρθρωσης.
Τα κατάγματα στην ωμική ζώνη συνήθως οφείλονται σε κάποια πτώση ή σε απευθείας χτύπημα-τραυματισμό του ώμου. Άλλα αίτια που ενδέχεται να οδηγήσουν σε κάταγμα είναι:

• όγκος στα οστά
• κύστη
• οστεοπόρωση
• μικρής έντασης βία (κάταγμα κοπώσεως)

Υπάρχουν 3 είδη καταγμάτων του ώμου:

Κατάγματα της Κλείδας

Το κάταγμα της κλείδας είναι μία συχνή πάθηση και μπορεί να συμβεί σε ανθρώπους κάθε ηλικίας. Οφείλεται συνήθως σε πτώση και προκαλεί πόνο, οίδημα και εκχύμωση πάνω στην κλείδα. Κάποιες φορές το ένα άκρο του κατάγματος ανασηκώνει το δέρμα και ακούγεται ήχος κριγμού κατά την προσπάθεια ανύψωσης του ώμου. Ορισμένα κατάγματα ενδέχεται να προκαλέσουν βλάβες στα μεγάλα αγγεία και τα νεύρα που τροφοδοτούν το άνω άκρο, καθώς αυτά βρίσκονται ακριβώς πάνω από την κλείδα.

Η διάγνωση του κατάγματος της κλείδας γίνεται με τη λήψη ιατρικού ιστορικού, κλινικής εξέτασης, ακτινογραφιών και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αξονικής τομογραφίας. Το κάταγμα αντιμετωπίζεται άμεσα με σταθεροποίηση του άνω άκρου πάνω στον κορμό του τραυματία. Ειδικές ασκήσεις για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες δυσκαμψίας και μυϊκής αδυναμίας στην περιοχή του ώμου ίσως επίσης συσταθούν. Μελέτες αποδεικνύουν την δράση ψυχρών LASER και στην επιτάχυνση της πόρωσης καταγμάτων.

Χειρουργική αντιμετώπιση μπορεί να χρειαστεί σε περιπτώσεις παρεκτοπισμένων καταγμάτων. Η επέμβαση είναι συνήθως επιτυχής και ακολουθείται από φυσικοθεραπεία.

Κατάγματα του Βραχιόνιου

Το βραχιόνιο είναι το οστό του άνω άκρου που συμμετέχει σε δυο αρθρώσεις – την άρθρωση του ώμου και την άρθρωση του αγκώνα. Τα κατάγματα του βραχιόνιου εντοπίζονται συνήθως στο τμήμα που βρίσκεται εγγύτερα στην άρθρωση του ώμου. Το συγκεκριμένο είδος κατάγματος παρατηρείται τόσο σε ηλικιωμένους (έπειτα από πτώση) όσο και σε νεαρές ηλικίες (συνήθως από βίαιο τραυματισμό). Τα πιο συχνά κατάγματα σε ηλικιωμένους είναι τα κατάγματα της βραχιόνιου κεφαλής

Η διάγνωση γίνεται με κλινική εξέταση, ακτινογραφία και αξονική. Συνήθως αντιμετωπίζονται συντηρητικά με ανάρτηση και ακινητοποίηση. Σε δύσκολες περιπτώσεις απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση.

Κατάγματα της Ωμοπλάτης

Πρόκειται για το πιο σπάνιο είδος από τα κατάγματα του ώμου και είναι αποτέλεσμα άσκησης μεγάλης και βίαιης δύναμης στην ωμοπλάτη. Το κάταγμα εμφανίζει έντονο πόνο, οίδημα, εκχύμωση, κριγμό, ευαισθησία στο χέρι και μειωμένη κινητικότητα.

Η αντιμετώπιση ενός τέτοιου κατάγματος είναι συνήθως συντηρητική με ακινητοποίηση για ορισμένο χρόνο, φαρμακευτική αγωγή και φυσικοθεραπεία. Λίγες περιπτώσεις ενδέχεται να απαιτούν χειρουργική αντιμετώπιση

Αποτελεσματικότητα των ψυχρών λέιζερ στις παθήσεις της ωμικής ζώνης.

Για την θεραπευτική αποτελεσματικότητα των ψυχρών λέιζερ στον πόνο του ώμου ποικίλης αιτιολογίας έχει δημοσιευθεί ένας μεγάλος αριθμός μελετών. Σχεδόν καθ’ ολοκληρία οι μελέτες συμφωνούν ότι τα ψυχρά λέιζερ αποτελούν μία εξαιρετική επιλογή για την θεραπευτική αντιμετώπιση μιας μεγάλης ποικιλίας διαταραχών της ωμικής ζώνης, ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις.

Σταχυολογούμε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες από αυτές:

Μελέτη του 2015 εξέτασε 35 ηλικιωμένους ασθενείς με επώδυνη συμφυτική θυλακίτιδα ώμου. Όλοι οι ασθενείς είχαν βεβαίωση της διάγνωσης με μαγνητική τομογραφία με σκιαγραφικό και ΚΑΝΕΙΣ σε είχε ανταποκριθεί σε έναν συνδυασμό συμβατικής φυσικοθεραπείας και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων για τουλάχιστον 4 εβδομάδες. Ψυχρό LASER, σε μήκος κύματος 810 nm με 5,4J ανά σημείο και πυκνότητα ισχύος 20 mW/cm2, χρησιμοποιήθηκε για την ακτινοβόληση έξι προκαθορισμένων ανατομικών σημείων και δύο σημείων βελονισμού. Η θεραπευτική αγωγή περιελάμβανε τρεις συνεδρίες θεραπείας την εβδομάδα για 8 συνεχόμενες εβδομάδες.

Συνολικά αντιμετωπίστηκαν 50 ώμοι, καθώς ορισμένοι ηλικιωμένοι παρουσίαζαν συμπτώματα και στους δύο ώμους. Όλοι εκτός από τέσσερις ώμοι έδειξαν σημαντική βελτίωση στη στο τέλος της θεραπείας με LLLT και, εκπληκτικά, η βελτίωση διαπιστώθηκε ότι διατηρήθηκε ως και 2 χρόνια που διήρκεσε η παρακολούθηση των ασθενών.

Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ψυχρό LASER (LLLT) είναι μια εξαιρετική επιλογή στη συντηρητική θεραπεία του πόνου στον ώμο που προκύπτει από συμφυτική θυλακίτιδα στους ηλικιωμένους, με θετικό κλινικό αποτέλεσμα άνω του 90% και με κλινική αποτελεσματικότητα τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μεσοπρόθεσμα.

Μελέτη του 2018 εξέτασε την θεραπευτική δράση του ψυχρού LASER στην μερική ρήξη του υπερακάνθιου τένοντα σε μικρό αριθμό ασθενών. Οι ασθενείς έλαβαν LLLT σε δόση μήκους κύματος 840nm, ενέργεια 200mW για 30 δευτερόλεπτα σε κάθε σημείο. Η δόση ενέργειας μειώθηκε κατά 30% όταν η φλεγμονή τέθηκε υπό έλεγχο. Μαζί με το λέιζερ, γενικές οδηγίες άσκησης και πακέτα κρύου για 15 λεπτά, εφαρμόστηκαν στους ασθενείς τρεις ημέρες την εβδομάδα για τρεις μήνες. Όλοι οι ασθενείς είχαν βελτίωση στον πόνο, στο σκίσιμο του τένοντα, στο εύρος κίνησης και στην λειτουργική ικανότητα της άρθρωσης. Η πιο σημαντική πτυχή αυτής της μελέτης είναι να τονίσει τον ρόλο του LLLT στη φυσική αλλαγή του τένοντα μαζί με τη μείωση του πόνου και τη βελτίωση του εύρους κίνησης, της μυϊκής δύναμης και της ποιότητας ζωής.

Μελέτη του 2014 και μελέτη του 2013 εξέτασε την θεραπευτική δράση του ψυχρού LASER στο υπακρωμιακό σύνδρομο πρόσκρουσης και μάλιστα το συνέκριναν η μία μελέτη με ενέσεις κορτιζόνης ενώ η άλλη με θεραπευτικό υπέρηχο. Η θεραπευτική δράση του ψυχρού LASER βρέθηκε το ίδιο αποτελεσματική με τις ενέσεις κορτιζόνης και με την θεραπεία με υπέρηχο ενώ στερείται των παρενεργειών αυτών!